گذری کوتاه بر زندگی معلول جسمی حرکتی احمدرضا محمدی سامانی + تصاویر
دسامبر 4, 2014 در 01:47 توسط علی آزوغ
به مناسبت روز جهانی معلولان، پایگاه خبری تحلیلی سامانِ بـرتـر گذری کوتاه انداخت بر زندگی و احوال احمدرضا محمدی سامانی، معلول جسمی حرکتی استان چهارمحال و بختیاری :
با بال شکسته پر گشودن هنر است…
به گزارش سامان بـرتـر، احمدرضا محمدی سامانی در اردیبهشت ماه سال 1368 در مهد شور و شعر و شعور ، سرزمین رنج و گنج و ترنج ، دیار صاحب گنجینه عارف بزرگ عمان سامانی و صاحب شکرستان شاعر ارزنده دهقان سامانی ، زادگاه 127 شهید گلگون کفن ، در خانواده ای مذهبی و متوسط به لحاظ اقتصادی و اجتماعی متولد شد.
وی سطوح تحصیلی را تا مقطع پیش دانشگاهی در رشته علوم تجربی در سامان گذراند و تحصیلات دانشگاهی خود را در مرکز استان ادامه داد، مدرک کاردانی خود را در رشته فناوری اطلاعات و ارتباطات و همچنین مدرک کارشناسی خود را در رشته مهندسی کامپیوتر اخذ نمود و در حال حاضر دانشجوی کارشناسی ارشد مهندسی هوش مصنوعی می باشد.
محمدی سامانی در دوران تحصیل پیش از دانشگاه و همچنین در مدت دانشجویی همواره از دانش آموزان مستعد و دانشجویان پرتلاش بوده و از ابتدا با علوم قرآنی و همچنین ادبیات فارسی آشنایی داشته و همواره به طور مستمر اهل مطالعه و نگاشتن تحقیقات در حوزه های مختلف درسی و به ویژه علوم انسانی بوده است.
وی در حال حاضر در حال نگاشتن کتابی در خصوص ناتوی فرهنگی و تهاجم شیطانی می باشد و امیدوار است که بتواند مجموعه ای مفید و قابل ارائه جوانان و دانشجویان منتشر نماید.
وی همواره در رده های مختلف بسیج عضویت فعال داشته و از مربیان تأثیر گذار شجره طیبه صالحین بوده و در چند دوره با عنوان بسیجی نمونه ، دانشجوی ممتاز ، خبرنگار نمونه بسیجی ، دانش آموز ممتاز ، پژوهشگر برتر، وبلاگ نویس ارزشی ، مربی سایبری ، مربی خبرنگاری و… معرفی شده و مورد تقدیر قرار گرفته است.
وی محل زندگی خود را دیار شعرا، ادبا و بزرگان و مهد پرورش شهدا معرفی کرده و به جمله معروف مقام معظم رهبری حضرت امام خامنه ای مدظله العالی در اولین سفر ایشان به استان چهارمحال و بختیاری اشاره کرد که معظم له فرمودند: “من فراموش نمی کنم از سال ها پیش از این ، قبل از آنی که بدانم سامان کجاست ، نام عمان سامانی و دهقان سامانی را به عنوان دو شاعر می دانستم و شعر آنها را می شناختم.”
وی به یک بیماری و معلولیت جسمی و حرکتی ژنتیکی به نام دیستروفی عضلانی بِکِر مبتلا بوده که این بیماری پس از نمود به تدریج پیشرفت کرد و در سال 1384 پس از تحمل سختی های فراوان و پس از مدتی راه رفتن با عصا وی را بالاجبار ویلچر نشین نمود.
وی در این باره در گفتگو با ما گفت:
“… ما انسان ها در زندگی بسته به نوع نگرش و اعتقاداتمان و حسب ویژگی های درونی و… از سوی خداوند سبحان جل جلاله و عظم شأنه ، همواره مورد آزمایش و امتحان قرار می گیریم؛ بیماری من شاید آزمون صبر و تلاش باشد! مدتی راه می رفتم ، ورزش می کردم ، می دویدم ، پرنشاط بودم ، در سال 1379 در حالی که در خیابان حرکت می کردم به ناگاه دچار سانحه تصادف شدم (اتومبیلی با من برخورد کرد) از آن پس و طی درمان با انجام آزمایشات مربوطه و نمونه برداری های لازم پزشکان به وجود بیماری پی بردند و نهایتاً آن گونه که گفته شد در سال 1384 زندگی با صندلی چرخ دار برایم آغاز شد؛ البته با تلاش های مکرر خانواده ام تا سال 1387 نیز با مشقت باز هم گاهاً راه می رفتم ولی نهایتاً از آن سال تا کنون قدرت راه رفتن را از دست داده ام. “
وی یکی از دغدغه ها و انتظارات به حق معلولین را اشتغال عنوان کرد و از مسئولین تقاضای عاجزانه کرد که در راستای اشتغال معلولین توانمند جامعه چاره بیندیشند.
وی هم اکنون در بخش خصوصی شاغل است و در حیطه کامپیوتر در دفتر خدمات الکترونیک انتظامی سامان مشغول فعالیت می باشد اما از وضعیت اشتغال معلولین در فضای موجود جامعه اعلام نارضایتی داشت و خواستار یک اندیشه تأثیرگذار از سوی مسئولین و به ویژه سازمان بهزیستی بود.
نهایتاً از او در مورد آرزوهایش پرسیدیم که این طور جواب داد:
“در رأس آرزوی من ظهور و فرج مولا و صاحبمان ولی عصر عجل الله تعالی فرجه الشریف می باشد، همچنین سلامتی و طول عمر پر خیر و برکت مقام عظمای ولایت و سلامتی خادمان نظام مقدس جمهوری اسلامی می باشد و نیز نابودی کفر و پیروزی جهان اسلام و سلامتی تمامی شیعیان.
نیز آرزو دارم اگر روزی خداوند سبحان بر من منت نهاده و نعمت سلامتی را به من دوباره بخشید خادم حرم اهل بیت علیهم السلام گردم.”
به امید روزی که هیچ معلولی خود را محدود قلمداد نکند…
انتهای پیام/
